دورهی گرامشی در
تورین با افزایش نظامیگری دولت ایتالیا همراه بود و جهشی به سوی جنگ تلقی میشد.
ایتالیا که از تشکیل امپراتوریِ کبیر خویش به دلیل اتحاد دیرهنگام خود محروم شده
بود، تصمیم به اشغال بخشی از شمال آفریقا در قالب چند بندر لیبی گرفت. با وجود
موفقیت نظامی، این عملیات استعمارگرانه، جناحهای سیاسی ایتالیا خصوصا جناح چپهای
این کشور را دو دوسته کرد. این تضاد، دو سال بعد، وقتی ایتالیا مجبور به تصمیمگیری
بر سر شرکت در جنگ جهانی بود، تقویت شد. وقتی که راستها از دخالت ایتالیا که به
موجب آن بخشی از قلمرو اتریش اشغال میشد حمایت کردند، چپها به دو دستهی “ممتنع
مطلق” و دستهای دیگر به سرکردگی “بنیتو موسولینی” - سردبیر وقت روزنامهی
«آوانتی»- تقسیم شدند.
حزب طرفدار جنگ، در
این قضیه به پیروزی رسید و ایتالیا به نفع فرانسه، بریتانیا و روسیه وارد جنگ شد؛
که در نتیجهی آن چند عقب نشینی نظامی را تجربه کرد که اوج آن، شکست فضاحت بار از
نیروهای آلمان در کاپورتو در سال 1917 بود. با وجود این که ایتالیا جنگ جهانی اول
را با گسترش مرزهایش به پایان برد، اما نتوانست از این امر برای پوشاندن بحران
سیاسی و اقتصادی که جنگ منجر به آن شده بود استفاده کند. سالها پس از آن که
ایتالیا به دنبال افزایش تورم و بیکاری شاهد افزایش رادیکالیسم بود، کارگران و
برزگران و سربازان سابق به دنبال رهبری جدید سیاسی بودند. در حالی که در ابتدا،
گروههایی کاتولیک و سوسیالیست تشکبل شده بودند، از سال 1919 نیروی سیاسی جدیدی از
وحدت بخشی خواستهها شکل گرفت. در حالی که از مبدا خود، یعنی میلان شروع به گسترش
در سراسر ایتالیا کرده بود، در سال 1921 کنترل بسیاری از نقاط شمالی و مرکزی
ایتالیا به دست حزب فاشیست “بنیتو موسولینی” افتاده بود.
